Pamiętam tę gęś! Tak nieoczekiwana, że aż rozbrajająca. Na honorową wzmiankę zasługuje w tej kategorii Coltis, nowe odsłony przygód Babilończyków w lżejszym stylu po prostu trafiają w mój rodzaj humoru. Interakcja Atsushi-Stingbee. Miodzio. Ale nominuję:
Cytat:
Chłopak opuścił broń i spojrzał na mnie wzrokiem spłoszonego pieska. Czyżby był tutaj pod przymusem? Zrobiło mi się jeszcze gorzej. Taka szkoda. .
- Przysłali mnie tu twoi rodzice. Chcą, abyś wrócił....
Łzy zaszkliły się w jego oczach, a jego ramiona zaczęły niebezpiecznie drżeć. Pęknie. I to szybciej, niż myślałam. Podeszłam do niego i wyciągnęłam broń z jego dłoni. Nie stawiał oporu. Nie wiem, co pchnęło go w ramiona gangu, najwidoczniej jednak nie było to najlepsze rozwiązanie. Podniosłam jego podbródek i spojrzałam głęboko w oczy. Widziałam w nich ból, cierpienie i desperację.
- Już wszystko będzie dobrze...
W brązowych, ciepłych oczach piętnastoletniego chłopca pojawiło się coś nowego. Nadzieja. Dałam mu ją i nie zamierzałam odbierać. Uśmiechnęłam się i skręciłam delikatny kark. Umarł, z tą tlącą się nadzieją i może choć przez chwilę od niepamiętnych czasów był szczęśliwy.
Pokręciłam głową. Nie przywykłam do zabijania dzieci, jednak robota była ważniejsza. Poza tym, jaki los mógł go czekać na tym padole nieszczęścia? Teraz miał przynajmniej szansę na życiu w wiecznym świetle Lumena.
Ooo, I saw that coming! Pamiętam ten fragment, odkąd czytałem Ninmu „Kawał Sztuki” po raz pierwszy. Wtedy mnie to rozbawiło. Dzisiaj ponownie, chociaż wiedziałem czego się spodziewać. Winię społeczeństwo. >.> Dobrze wiedzieć, że ktoś z nowej generacji zealotów ma jaja. Nawet, jeśli jest to Naoko.
