- Nawet jeśli, to żeby go przełamać, najpierw musimy wiedzieć, gdzie się Akuma znajduje. Zresztą nie mamy nawet pojęcia czy byłbym w stanie taką potworę trafić. Zresztą gdyby oceniać po samej emanacji energii, nie dałbym rady nawet temu całemu Ryuuzakiemu - jak miał wytłumaczyć Genkaku, że to już nie jest jego problem - A nawet jeśli zaczną mnie obchodzić Akuma, nie wiem czy w takim momencie sprzymierzał bym się z Poszukiwaczami - zakończył lekko przepraszająco i ocenił reakcję rozmówcy.
- Wiem, że teraz z nimi trzymasz i nie mi to oceniać, ale wycofałem się by mieć spokój i zostawić lepszym ode mnie ratowanie świata. Ale ufam ci, nawet jeśli nie jestem w stanie bezpośrednio pomóc - nachylił się odzwierciedlając ruch Genkaku - o co chodzi?
Genkaku wolał nie wchodzić w polemikę na temat Akuma. Fakt, na razie nikt nie wiedział, gdzie znajduje się potwór, ale jego pojawienie się było tylko kwestią czasu. Kiedy to nastąpi nikt nie będzie mógł czuć się bezpiecznie. W duchu rozbawiło go, jak Fenris porównał się do Shiona. Na razie nie dorównywał Pierwszemu Smokowi siłą, ale szaman chyba sam nie zdawał sobie sprawy jaki wielki kryje w sobie potencjał. To nie był jeszcze szczyt jego formy. Kito widział to doskonale. Gdyby tylko Sorata zdołał wziąć się w garść, przy odpowiednim treningu z łatwością przewyższył by wszystkich.
- Potrzebuje czegoś, co należało kiedyś do NIEJ - zaczął najpewniej jak potrafił. - Wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazują, że Kokketsu może być kluczem do wygrania nadchodzącej wojny. Bo z pewnością takowa nas czeka. Fenris szanuję cię i jesteś dla mnie jak brat, ale muszę odnaleźć tą krew a sam rozumiesz, którędy wiedzie najkrótsza droga... Jeżeli masz cokolwiek z czym była silnie związana i mógłbyś zaufać mi, i wypożyczyć taką pamiątkę, to będę twoim dłużnikiem do końca życia.
Krew uderzyła mu do głowy takim strumieniem, że był przekonany, że zaraz wytryśnie z wszystkich porów. Kito uderzył szybko i celnie jak przystało na niego, a Fenris musiał sam przyznać, że nie było innego sposobu na zadanie takiego pytania. Stłamszona w tej chwili racjonalna część szamana rozumiała i doceniała bezpośredniość przyjaciela. W tej chwili jednak przegrywała z przytłaczającym pragnieniem rąbnięcia pięścią w tępy łysy łeb. Opanował się dopiero widząc wyraz twarzy Genkaku.
- Nie wiem czy przywiązała się do czegokolwiek - wykrztusił gardłowo - ale powinienem jeszcze mieć mnóstwo jej bibelotów - cholernie ciężko było przyznać, że trzyma te rzeczy bo nie pożegnał się z nadzieją, że ona wróci.
- Przy sobie nie noszę nic takiego. Albo... - prawie zapomniał o jednym ze swoich narzędzi - Wystarczy ci jej krew? Tylko ostrożnie - to najsilniejsza trucizna jaką znam - odpiął z niewielkiego zasobnika przy tarczy fotonowej odpowiednią fiolkę i położył między nimi. Odepnij detonator przed otwarciem. Nie chciał byś się tym opryskać.
Na tyle potrafił się zdobyć na jednym oddechu. Zepchnął wściekłość gdzieś w głąb i z pozornym spokojem napił się doniesionej wcześniej wody.
- Możesz też wziąć kosmyk jej włosów. Powinien być jeszcze w Khazarze. Wybierz sam. Powodzenia Gen. Chyba
Genkaku, który przez chwilę zobaczył w oczach Fenrisa rządzę mordu, dziękował wszystkim bogom za to, że przyjaciel zdołał się opanować. Doskonale zdawał sobie sprawę, że poruszając tak drażliwy temat, zasługiwał co nam mniej na porządny cios prosto w twarz.
Z namaszczeniem, jakby trzymał najrzadszy, najdelikatniejszy klejnot wziął do ręki fiolkę i ostrożnie schował.
- To jak najbardziej wystarczy. Dziękuję. Obiecuję, że zwrócę w nietkniętym stanie przy naszym najbliższym spotkaniu.
Co prawda, historyjkę z kosmykiem włosów o wiele łatwiej byłoby mu potem sprzedaż, ale nie miał czasu na dodatkową podróż do Khazaru. Krew musiała wystarczyć. Przynajmniej był pewny, że nie zajdzie żadna pomyłka. Doskonale zdawał sobie sprawę jak wiele ta mała fiolka znaczy dla Fenrisa i na jaki gest właśnie się zdobył. Może powinien zabrać go ze sobą? Z drugiej strony, musiałby jakoś wytłumaczyć Tenmie udział Soraty w całym przedsięwzięciu no i nie wiadomo jak sam szaman zareagowałby na wynik rytuału. Lepiej było nie ryzykować.
Obrotowe drzwi lotniska trzasnęły złowieszczo, gdy przebiegł przez nie człekokształtny huragan.
- Gofra, k@$^&! - wrzasnął niedogolony młodzian jeszcze w progu - gdzie ta cizia, co mi postawi gofra?! Kung Fury kiks ass!!!111
Po wszystkich przygodach na statkach, Arafel cieszyła się, że było jej dane podróżować w inny sposób. Mimo że trafiła do Khazaru, była całkiem zadowolona z otaczających ją dobrodziejstw portu. Weszła przez obrotowe drzwi i od razu zauważyła znajomą sylwetkę. Zaczęła energicznie wymachiwać ręką i krzyczeć:
- Hop hop! Tu jestem!
Wskazuje na mały przytulny lokal, o którym słyszała od dobrego znajomego. Podeszła do Fenrisa i rzekła uroczystym tonem:
- Gofery znajdziemy tam, o mężczyzno. Z bitą śmietaną i kolorową posypką, jeśli sobie zażyczysz!
Za lekceważenie prawdziwej urody, tej nieopisanej przez zwykłe zwierciadło
Zgromieni przez lepszą, aż łzy z gniewu trwonią
W sedno trafiło stare porzekadło
Mądrość, nie seksapil jest straszliwszą bronią.
Ostatnio zmieniony przez Naoko 08-07-2015, 20:25, w całości zmieniany 1 raz
- Cześć laska. Jak leci? Gofera? - balon z gumy do żucia pękł nonszalancko, a w powietrzu rozniósł się charakterystyczny zapach "Turbo.
- Cudownie... - Sorata rozpłynął się w wystudiowanym uśmiechu i odmachał pół-entuzjastycznie. Niby nie miał nic zaplanowanego, ale nie lubił zbiegów okoliczności. Z drugiej strony, ponętna czarodziejka wiele zyskała, gdy jej białe włosy obeschły ze słonej wody. Może to nie będzie stracony czas?
- Dawno Cię nie widziałem - zatrzymał się w bezpiecznym dystansie - Gofra? A chętnie. Szczerze powiedziawszy zapomniałem, że taka potrawa istnieje.
Zakręciła włosy na palec i zaczęła głupio chichotać.
- U mnie spoko. Hihi. Gofery są super-ultra-mega zajebongo. Hihi. Fajnie, że ciebie widzę Fenris~~ - przedłużyła zalotnie ostatnią sylabę i puściła niewinnie oczko do mężczyzny. Która dziewczyna mogła oprzeć się zapachowi gumy Turbo?
Uśmiechnęła się serdecznie do dawno niewidzianego kompana. Może widzieli się tylko raz, ale Arafel nie należała do osób nade podejrzliwych. Wystarczyło, że odstraszała swoim niepanowaniem nam mimiką twarzy.
- Zatem pozwolę sobie stwierdzić, że masz okazję przypomnieć sobie w dość doborowym towarzystwie o istnieniu tej małej przyjemności.
Zrobiła kilka kroków w stronę kawiarnio-ciastkarni.
- Chcesz wybrać stolik?
Za lekceważenie prawdziwej urody, tej nieopisanej przez zwykłe zwierciadło
Zgromieni przez lepszą, aż łzy z gniewu trwonią
W sedno trafiło stare porzekadło
Mądrość, nie seksapil jest straszliwszą bronią.
Niefrasobliwość Babilonki zbiła go z tropu. Po chwili jednak odzyskał rezon.
- Ten - wskazał oczywiście stoliczek w narożniku i przyspieszył, żeby odsunąć towarzyszce krzesło stojące bliżej drzwi. Kelnerka podsunęła zręcznie menu, a gdy tylko wyszła poza zasięg słuchu, Fenris zwrócił całą uwagę na kobietę naprzeciwko.
- Mogę w czymś pomóc?
- Wydaje mi się, że rozmowa umiliłaby mi czas.
Przejrzała w międzyczasie krótkie menu i wybrała jedną z opcji.
- Cieszy mnie to spotkanie, dawno nie miałam kontaktów z przyjaciółmi z innych krajów. A ciebie nie można pominąć... - uśmiechnęła się ponownie, mając nadzieję, że nie wygląda tak, jakby miała zamiar przewiercić mu kolana i przewiązać różową wstążką.
Za lekceważenie prawdziwej urody, tej nieopisanej przez zwykłe zwierciadło
Zgromieni przez lepszą, aż łzy z gniewu trwonią
W sedno trafiło stare porzekadło
Mądrość, nie seksapil jest straszliwszą bronią.
